Spruitblogger: Veerle, mama van Sophie. Sophie ging van een 'makkelijk' meisje, naar een 'protesterend' meisje. Tja... Hoe ga je daar nou pedagogisch verantwoord mee om?

Instagram: @veerlejv

Wil jij ook graag Spruitblogger worden? Stuur een miniblog naar [email protected] t.a.v. Elise en wie weet ben jij onze volgende Spruitblogger!

Tien minuten

Tot voor kort had ik een ‘makkelijke’ baby. Eentje die ik in bed kon leggen en die dan tevreden haar hoofdje neerlegde, braaf wachtend tot ze de slaap zou vatten. Eentje waarbij ik anderhalve aflevering van Desperate Housewives had gekeken tegen de tijd dat zij geruisloos in slaap sukkelde. Wat een voorrecht, realiseer ik me nu. Sinds kort is het namelijk gedaan met deze luxe. Madam heeft ontdekt dat je ook kunt protesteren. Dat het heus niet persé nodig is om direct te gaan slapen. En heel eerlijk, dat buit ze uit.

De eerste avonden ging ik er vanuit dat er vast iets aan de hand was. Mijn arme kind. Een sprongetje, doorkomende tandjes, buikpijn, noem het maar op. Hoe het ook zij, ze had duidelijk troost nodig. Vlot viste ik haar dan uit bed en nam ik haar lekker bij ons. Tot het de standaard werd, ze begon namelijk al te brullen zo gauw we bij de drempel van haar kamertje arriveerden. Slapen met een snurkend, zuchtend en draaiend kind tussen ons in werd meer regel dan uitzondering.

Na weer een beroerde nacht besloot ik mijn heil op Google te zoeken. Vlijtig tikte ik zoektermen in als ‘slecht slapen’ en ’13-maanden-sprongetje’. Hopend op een begrijpelijke verklaring, een meer-dan-logische-reden. Een halfuur later klapte ik ontstemd mijn laptop dicht. Het was mij volkomen duidelijk. Ik werd genadeloos gemanipuleerd. Door m’n eigen baby nog wel. Tjonge, hoe had ik zo’n softie kunnen zijn. Wilde je een béétje een braaf kind, dan zat er maar 1 ding op. Opvoeden met die hap. Die avond besloot ik het roer om te gooien en ik zou niet langer een doetjemoeder zijn. Ik zou consequent zijn en duidelijkheid bieden. De regie terugpakken en gebruik maken van de tien-minuten-regel. Tien minuten laten huilen, even troosten en op repeat. Tien minuten. Dat werd mijn nieuwe houvast. Mijn eerste stukje échte opvoeding.

Die avond ging ik ervoor. Met opgestroopte mouwen en een vastberaden blik legde ik mijn dochter in bed. Alsof ze het aanvoelde, trok ze deze keer alle registers open. Ze brulde alles bij elkaar. En ik? Waar ik had bedacht om tien minuten ‘lekker een serietje te kijken’, bleek de praktijk anders. Geteisterd door schuld zat ik pal voor haar deur. In mijn hand klemde ik mijn telefoon met stopwatch, waar ik met priemende ogen de minuten vooruit probeerde te staren.

Intussen vlogen de diagnoses door mijn hoofd. Nachtangst? Verlatingsangst? Bang in het donker? Honger? Koud? Ik denk dat ik drie van de tien minuten heb volgemaakt. Daarna haastte ik me naar mijn -inmiddels hysterische- baby toe. Een betraand gezichtje, per direct stil, keek me treurig aan. Ik heb haar eruit gevist, plat geknuffeld en bij me in bed genomen. Geloof dat ik ook nog liedjes voor haar heb geneuried. Wellicht zelfs nog sorry gezegd. Het zal in elk geval niet erg pedagogisch verantwoord geweest zijn. Hoe het ook zij, we sliepen vlot. Binnen tien minuten.