Spruitblogger: Jip, moeder van Dewi en Malu Joanne.
In deze blog schrijft ze over het heftige verlies van haar moeder. Een korte periode na het overlijden van haar moeder werd ze zelf moeder. Een rollercoaster van gevoelens....

Instagram: @jipburgers

Wil jij ook graag Spruitblogger worden? Stuur een miniblog naar [email protected] t.a.v. Elise en wie weet ben jij onze volgende Spruitblogger!

Pure pech, maar dat wilde ik niet geloven...

Toen mijn moeder jaren terug ziek werd, was mijn 'bijna' altijd zorgeloze leventje voorbij. Ik was bang om haar te verliezen, mijn beste vriendin bij wie ik altijd alles kwijt kon. Ze kreeg borstkanker en na de behandelingen leek het allemaal weg te zijn. De jaren daarna besloot ze ieder jaar met mijn zus, mijn pleegzusje en mij meidendagen en meidenvakanties te vieren. We gingen naar Turkije en Griekenland en maakten allemaal leuke uitstapjes, hier genoten we zo van. Ik denk ook dat ze dit wilde omdat ze misschien wel wist dat het ooit voorbij kon zijn.

‘Ooit’ kwam sneller dan we dachten

4 jaar later bleek de kanker terug te zijn en had inmiddels o.a. haar lever bereikt. Toen mijn zus en ik met haar op de eerste hulp zaten en de kamer opeens vol stond met verschillende dokters wisten we genoeg. Ze kreeg gelijk de keus, direct behandelen met de kans dat het verkeerd uitpakte en ze die nacht nog kon overlijden maar ook levensverlengend kon zijn of niets doen en afwachten. Een ding was zeker, ze zou niet lang meer bij ons zijn. Mijn zus en ik waren kapot van verdriet en moesten dit verschrikkelijke nieuws aan onze vader, de pleegkinderen en onze broer brengen met direct de vraag of ze wilden
komen. Mijn moeder koos namelijk om toch nog een behandeling te doen met de kans op snel overlijden. Ze kwamen en eigenlijk waren we min of meer afscheid aan het nemen, maar hoe doe je dat eigenlijk? We hebben onze ouders even samen gelaten en mijn moeder is in het ziekenhuis gebleven.

De hele nacht hebben we geen oog dicht gedaan en steeds een appje naar haar gestuurd hoe het ging. Gelukkig antwoordde ze de volgende ochtend dat alles goed ging en dat ze nog niet van plan was om te gaan. De weken daarna ging ze op en af het ziekenhuis in. Ze werd zieker en zieker en uiteindelijk na 3 weken koos ze voor een hospice omdat er geen behandeling meer mogelijk was en is de volgende dag overleden.

Gen onderzoek

Kort na haar uitvaart bleek ik een miskraam te hebben gehad. Ik ging door een hele nare periode met verschillende emoties. Ik ben heel lang na die tijd bang geweest om 'het' ook te krijgen, om ziek te worden.. om dood te gaan. Ik zag even geen plezier meer in het leven. 3 maanden na haar overlijden raakte ik opnieuw zwanger. Het plezier kwam weer een beetje terug maar die angst bleef ik voelen. Toen bij de 20 weken echo bleek dat we een meisje kregen, heb ik al mijn moed bij elkaar geraapt en een afspraak in het ziekenhuis gemaakt voor een gen onderzoek. Ze zeiden wel dat het pure pech was bij mijn moeder, maar ik wilde dit niet geloven, want stel je voor....

Na verschillende onderzoeken en weefsel wat ze bij mijn moeder en oma (die ook aan borstkanker was overleden) hebben afgenomen (generatie op generatie) bleek echter dat ze beiden niet het borstkankergen hadden. En ik zelf ook niet, het voelde toch een beetje als opluchting want als dat wel zo was, wilde ik dit natuurlijk niet aan mijn dochter(s) overdragen. Nu, na een paar jaar kan ik pas echt weer genieten van de kleine dingen in het leven en vooral van het moeder zijn. Nu ik zelf moeder ben, mis ik haar nog meer. Op de momenten dat ik even advies nodig heb, wanneer mijn peuter weer eens dwars is, in de eerste periode destijds met een huilbaby of gewoon een schouder om bij uit te huilen en samen te lachen. Een moeder kun je gewoon echt niet missen in je leven. Echt waar, koester het.