Miscommunicatie

Onze wens was één kindje. Dat hadden we meermaals naar elkaar uitgesproken. We hadden beiden verschillende argumenten waarom één kindje voor ons perfect was. Dolgelukkig met ons dochtertje. Dit was toch alles wat we altijd wilden?

Toch begon het bij mij te kriebelen. Linde was 2,5 jaar oud en stiekem dacht ik steeds vaker aan een broertje of zusje voor haar. En niet alleen voor haar maar ook voor ons zou het een mooie toevoeging aan het gezin zijn. 

Voorzichtig opperde ik mijn wens een keer op een gezellig avondje uit met z'n tweetjes. Een beetje lacherig zei ik dat ik toch nog ergens de wens voor een tweede kindje had. Ik was best zenuwachtig voor de reactie van mijn vriend omdat hij vrij stellig was over de voordelen van het hebben van één kindje. Maar zijn reactie viel enorm mee! Hij zei dat hij ook vaker aan gezinsuitbreiding had gedacht. 

De avond vorderde en we bleven over dit onderwerp in gesprek. Hij gaf aan dat hij het heel leuk zou vinden als het een soort verrassing voor hem zou zijn als ik weer zwanger zou worden. Ik zei: “Oh, dus ik laat op een gegeven moment mijn spiraaltje verwijderen zonder jou te informeren?” We lachten en besloten dat dit een goed plan was. Of het helemaal serieus was, wist ik niet want de wijn vloeide rijkelijk deze avond, maar ja, alcohol zorgt meestal ook voor een eerlijk antwoord, toch? 

Wie mij kent weet dat wanneer ik iets wil, ik meteen actie zal ondernemen en ervoor zorg dat het ook lukt. In dit geval was ik zo enthousiast door het antwoord van mijn vriend, dat ik welgeteld drie dagen later bij de huisarts zat om mijn spiraaltje te laten verwijderen.

De weken daarna maakte mijn vriend af en toe een opmerking over het voordeel van het hebben van één kind t.o.v. twee kinderen. Gek, dacht ik, omdat we pas geleden tijdens ons avondje uit nog zo op één lijn zaten.

Op een dag kwam er weer zo'n opmerking vanuit hem en ging ik er op in. “Jij wilde toch ook nog een kindje? Want ik heb m'n spiraaltje een paar weken geleden er uit laten halen dus eigenlijk had ik al zwanger kunnen zijn.” 

Stilte...

“Je hebt wat?!”, vroeg hij. Ik vertelde dat ik dacht dat dit was wat hij wilde; een verrassing, zo had hij het toch gezegd? Ik was nogal verbaasd over zijn reactie en zei dat ik natuurlijk niet zwanger wilde worden als hij die wens (nog) niet had. Hij daarentegen was enorm verbaast over mijn voortvarendheid (haha, na al die jaren dat we elkaar kennen!) en wilde het eerst nog eens rustig bespreken. Die avond was hij inderdaad enthousiast, maar hij zag het meer als iets voor in de toekomst. 

Ik was teleurgesteld. Maar we moesten dit duidelijk nog eens goed en rustig bespreken. Dit deden we dan ook en we besloten nog even te wachten met het proberen om zwanger te worden. Een paar lange weken later was hij er ook klaar voor en gelukkig werd ik meteen zwanger.

Toen ik de positieve test voor zijn neus hield moesten we eigenlijk vooral lachen. Van geluk maar ook om te zien hoe snel zwanger worden toch kan gaan. Spannend! Maar ook zó gewenst, door ons beiden! 

Mijn, maar vooral ook ónze droom is compleet. Twee kleine meisjes, een familie van vier. Maar… ik zeg nooit meer nooit. Wie weet begint het over een jaar weer te kriebelen? Ik denk het niet, maar zeker durf ik het niet meer te zeggen.

Wil jij ook graag Spruitblogger worden? Stuur een miniblog naar [email protected] t.a.v. Emma en wie weet ben jij onze volgende Spruitblogger!