Spruitblogger: Nathalja, moeder van drie en kan niet meer zonder Google!
In deze blog schrijft ze haar ervaring als kersverse moeder van drie en dat Google niet altijd een goede oplossing is....
Instagram: @nattal_nathalja

Wil jij ook graag Spruitblogger worden? Stuur een miniblog naar [email protected] t.a.v. Elise en wie weet ben jij onze volgende Spruitblogger!

Google maniac 

Na 9 maanden is het dan eindelijk zover. Alles waar je je hele zwangerschap over hebt gefantaseerd en alle voorbereidingen die je hebt gedaan.. dé baby. Duizend keer heb je in je hoofd bedacht hoe je baby eruit zal komen te zien, of je baby wel écht in maatje 50 zal passen, want och och wat zijn die kleertjes toch super klein en schattig. Je probeert je in te beelden hoe een bevalling zal zijn en vooral zal voelen. Tijdens mijn eerste zwangerschap had ik inmiddels wel elke pagina in Google gelezen waarin omschreven stond hoe een bevalling zou voelen en wat ik ervan kon verwachten. 'Hoe voelen weeën?', 'Hoe weet ik of de bevalling begint?' 'Doet inknippen echt geen pijn?' waren mijn veel bezochte zoektermen. Ook las ik verhalen over vrouwen die compleet gescheurd en gehecht naar huis gingen tot vrouwen die in een bad gingen bevallen met geurkaarsen en ontspannende muziek op de achtergrond. Ik besloot het allemaal maar op me af te laten komen en heel nuchter de bevalling in te gaan voor zover dat kan. Ook maakte ik absoluut geen bevallingsplan. Ik heb respect voor de vrouwen die hun eigen bevalling kunnen plannen en dat alles precies verloopt zoals zij in hun dromen hebben bedacht. Als ik een bevallingsplan had gemaakt dan hadden we na hoofdstuk 1 al kunnen stoppen. Na inmiddels 3 bevallingen, (die overigens wel écht in een boekje zouden kunnen, maar wellicht vertel ik jullie daar een andere keer over) dacht ik echt dat ik moeder Theresa zelve was. De zwangerschap, een bevalling in de zomer, de geboorte.. alles had ik tenslotte al twee keer eerder meegemaakt en gedaan dus een derde keer moest toch wel lukken allemaal. Althans dat dacht ik… 

Mijn nummer drie

Zo gezegd, zo gedaan, was na 39 weken mijn baby nummer drie: Charlie kerngezond geboren na een voorbeeldige bevalling. Nog midden in het corona tijdperk en 2.5 uur na de geboorte waren we alweer thuis. Inmiddels wist ik wel hoe het werkte. Stap 1. Je belt de kraamzorg. Aangezien ik in de avond bevallen was is dag 1 alweer officieel voorbij, dus lekker slapen en de volgende dag begint de kraamweek. Wat keek ik hier naar uit. Nu had ik deze kraamverzorgster ook bij mijn andere 2 kinderen al gehad waardoor ik precies wist wat ik van haar kon verwachten. Ze wist de weg nog bij ons in huis en het belangrijkste, ze wist nog hoe ze voor mij een overheerlijke cappuccino kon maken. Onze kraamverzorgster was er (net zoals mijn bevalling) ook een zoals uit een boekje. Ze paste precies bij ons gezin, was precies wat wij als kersvers gezin van 3, 4 en nu een gezin van 5 nodig hadden. Ik ben eind juni bevallen dus we hadden geluk dat het lekker warm was. Geen gedoe met kruiken warm maken of 3 dubbele dekens, vestjes en mutsjes. Lekker plakkend op je liggen in een mini rompertje in jawel, maatje 50. Onze baby werd al snel erg geel of beter gezegd donker oranje. Nu heeft onze 2e dochter onder de blauwe lampen gelegen omdat zij een te hoog bilirubine gehalte had dus ik herkende de symptomen. Echter na dag 3 hoefde je weinig symptomen meer te herkennen. Je zag inmiddels het verschil niet meer tussen een rijpe sinaasappel en mijn eigen kleine plakkende oempaloempa. Daar gingen we weer dacht ik.. in mijn hoofd had ik mijn koffer alweer gepakt en mezelf klaar gemaakt voor een tripje naar de blauwe lampen in het ziekenhuis. Onze lieve kraamverzorgster probeerde me rustig te houden door te zeggen dat we de volgende dag verder zouden kijken en het vast wel goed kwam, ze sloot de dag af en ging naar huis. 

‘Daglicht’, is wat Google mij vertelde

Het was super mooi en vooral warm weer dus we bedachten een plan. Wat is goed voor een baby van 3 dagen die eruit ziet als een oempaloempa? Je leest het overal in mijn wel bekende Google-maniac gedrag. 'Wat te doen bij een geel/oranje baby'? En 'baby wordt geel wat nu?' Wat vaak terug kwam? 'Daglicht'. Kwam dat even goed uit. Het was bijna 30 graden dus er is daglicht genoeg. Google weg en tijd voor actie. Mijn kleine oempaloempa Charlie in de reiswieg, met de zonneklep omhoog, lekker in de schaduw buiten in het daglicht. Wat lag ze daar heerlijk en schattig te slapen. Ik maakte nog wat foto's, omdat ik het zo heerlijk vond dat ik in de zomer bevallen was. Iedereen word blij van de zomer toch? Ondertussen liet ik haar rustig verder slapen. Twee uur later was het alweer tijd voor het vaste riedeltje met het verschonen van een luier en voeden maar. Baat het niet, schaadt het niet dacht ik. Twee uurtjes daglicht zullen wellicht een verschil maken en zo niet? Dan heeft ze in ieder geval lekker geslapen in de buiten lucht. De volgende dag zouden ze bloed afnemen om haar bilirubine waardes te bekijken en te beoordelen. 

Maximale loedermoeder

Met in mijn achterhoofd de herinnering van een weekje blauwe lampen met mijn tweede dochter beoordeelde ik Charlie bijna non-stop. Voor zover dat kan met 2 andere kindjes in huis. Tot mijn verbazing voelde zij warm en leek zij niet oranje maar juist rood. Ik bekeek haar nog even goed en zag toch echt dat één kant van haar gezicht roder was. Na Charlie goed bestudeerd te hebben kwam ik wel degelijk tot de conclusie dat mijn baby van 3 dagen oud aardig verbrand was.

Applaus Nathalja. Bij je derde kindje en alle kennis die je inmiddels hebt krijg je het voor elkaar om je baby te laten verbanden. Ik voelde me van moeder Theresa ineens gedaald tot een maximale loedermoeder, zo snel kan het gaan. Dit was pas dag 3 van mijn leven als kersverse moeder van drie meisjes. Papa met spoed naar de winkel voor baby after-sun. Ook dit vond ik uiteraard in Google, want ik wist niet eens dat baby after-sun bestond. Wie was er tenslotte nou zo dom om zijn baby te laten verbanden dacht ik altijd ;)

De bloedwaarden waren gelukkig goed dus een tripje ziekenhuis was ons deze keer bespaard gebleven. Wel kregen we er een levensles voor terug. Je pasgeboren baby kan dus NIET onbeschermd in de buitenlucht liggen, zelfs niet in de schaduw! Langzaam transformeerde Charlie van een aangebrande sinaasappel tot een baby met wangetjes weer zo wit als kleine mozzarella bolletjes. Ook is mijn grote vriend tijdens paniekmomenten 'Google' dus ook niet altijd een goed idee. Als ik rustig was gebleven en mijn hormonale hoofd erbij had gehouden had ik het kunnen weten. Zelfs ik verbrand in de schaduw met 30 graden zonder zonnebrand. Welkom in het leven van een derde baby. Of eerste baby.. het maakt helemaal niet uit of het je eerste, tweede of derde baby is. Ik maak ook nog steeds fouten en leer elke dag.. Ben jij ook een Google-maniac?